Meester Tim neemt je mee in zijn wonderlijke wereld en deelt zijn avonturen met je

“Ja sorry, maar ik moet dit echt even zeggen hoor!” was het eerste wat ik hoorde van een stoer meisje dat haar hand opstak maar alvast begon te praten zonder om toestemming te vragen. Op dagen als deze geniet ik extra van mijn werk.

 

Je kan je voorstellen dat ik nogal veel op verschillende soorten scholen kom en dat die dagen er dus nooit hetzelfde uit zien. Al geef je steeds dezelfde les, elke groep zal er zijn eigen twist aangeven en dus kom ik vaak voor verrassingen te staan. Dat maakt mijn werk ook zo belachelijk leuk.

Zo was ik laatst op een school waar ze speciaal onderwijs geven. Ze noemen dat type school ook wel speciaal onderwijs school. En dus voelde ik me zeer speciaal toen ik daar binnen stapte. Het nadeel van je speciaal voelen op zo’n school is dat iedereen daar dus al speciaal is. En je raadt het al, ik was dus helemaal niet zo speciaal. Nee, ik bleek zelfs iets heel anders toen ik een klas binnenstapt:

 

“Hallo iedereen, julie zien er uit alsof jullie wel een potje muziek kunnen gebruiken? Mijn naam is Tim en…”

“Ja sorry, maar ik moet dit echt even zeggen hoor!”

“Het moet wel heel erg belangrijk zijn als je zo door me heen praat, voor de draad ermee!”

“Ja sorry hoor, maar je lijkt dus echt gewoon op een boer.”

 

Iedereen barstte in lachen uit. Daar ging mijn speciale gevoel. Een doodgewone boer bleek ik te zijn. Niet die speciale meester Tim van de meesterlijke muziekles. Nee. Boer Tim, niks meer niks minder. Maar goed, je bent de reflectie van hoe andere je zien (filosoof!) dus bedankte ik haar voor het inzicht en wees naar mijn platte pet als waarschijnlijke oorzaak en gaf haar gelijk. Daarna hadden we een heerlijke les waarin ik speciaal voor haar af en toe de klompendans deed.

 

Speciaal onderwijs scholen zijn zo fantastisch gaaf!

Muzikale groet,

Meester Tim.

ps. Hieronder een oude foto van Boer Tim